قبل از اینکه به سن بیست سالگی برسد جوانان
زیادی به خواستگاریش می آمدند ولی هر بار پدرش به آنها جواب رد میداد. روزها، ماه ها
و سالها “بدین منوال” سپری شد، اما رفت و آمد خواستگاران قطع نشد و در هربار پدر به
آنها جواب رد میداد تا اینکه دختر به سن چهل سالگی رسید!! در یکی از روزها دختریکه
عمرش از چهل سالگی گذشته و هنوز هم ازدواج نکرده است، مریض شد و در حالت بیهوشی به
شفاخانه منتقل شد، چون به هوش آمد و پدرش را دید در حالت درد، و نا رضایتی به عملکرد
پدرش گفت: پدرم! از کودکی تو را دوست دارم، فضل و منزلتت، برخود را فراموش نمی کنم
و تا زنده ام به تو نیکی مینمایم ولی این را نیز از تو پنهان نمی کنم که احساساتم را
نسبت به خود تغییر داده ای، تو بودی که مرا از شوهریکه در یک خانۀ مستقل زندگی نماییم،
محروم نمودی، تو بودی که مرا از عطوفت مادری محروم نمودی، زیرا آرزوی داشتنِ اولاد
و شرف مادر بودن را داشتم، تو بودی که مرا از احساس آرامش و انس در مملکتی که هر دختر
جوان خواب آنرا می بیند، محروم نمودی، قسم به الله ای پدرم! اگر ترس پروردگارم نمی
بود در پیشگاه وی از تو شکایت میکردم.
پس از آن دختر بسیار زیاد گریست، پدر ویرا
در حالت گریان به آغوش گرفت و مکرراً میگفت: ببخش مرا دخترم ببخش مرا دخترم ببخش مرا
دخترم . . . من در فکر و تدبیرم به اشتباه رفتم چون علاقه داشتم تا تو را به ازدواج
مرد ثروتمندی بدهم که زندگی خوبی را برایت تأمین کند، پس مرا ببخش “که در پلان خود
به اشتباه رفتم”.
پدری را در شب عروسی دخترش به چشمان خود
دیده و به گوشهایم از وی شنیدم که عروسی دخترش را لغو و دخترش را از ازدواج با کسیکه
یکدیگر را دوست داشتند، منع نمود؛ چون داماد به خریداری برخی خواسته های مکمّلۀ عروس
که در شب عروسی بدون اطلاع قبلی،از وی خواسته بود، جواب مثبت نداده بود.
بسیاری پدران، پسران و دختران خود را به
زعم اینکه در صدد سعادت آنها هستند، با تدبیر سوء شان به هلاکت می اندازند و گاهی هم
پسر و دختر جوان نیز خود را به هلاکت می اندازند. خواهری برایم حکایت کرد که همسر برادرش
“که امروز زندگی شوهرش را تیره ساخته” شوهرش را در شب عروسی تا آنکه برای این شبِ شان
موتر”همر” را تهیه نکند، از نزدیک شدن به خود منع کرد و از سوار شدن بر موتر مرسیدس
خود داری کرد، داماد دو ساعت در پی بر آورده شدنِ تقاضای وی بود، این کار طبیعتاً سبب
بروز مشقت و زحمت خانوادۀ طرفین و مهمانان گردید!!
ازدواج نشانۀ از نشانه های الله متعال،
عفت و شادمانی “زن و شوهر”، آرامش، محبت و آمیزش “آندو”، سنت پیامبران علیهم السلام
و وصیت خاتم الانبیاء علیه السلام است، صحیح بخاری و مسلم از عبدالله بن مسعود رضی
الله عنه روایت میکنند که پیامبرعلیه السلام فرمودند: ” یَا مَعْشَرَ الشَّبَابِ مَنِ
اسْتَطَاعَ مِنْکُمُ الْبَاءَهَ فَلْیَتَزَوَّجْ ، وَمَنْ لَمْ یَسْتَطِعْ فَعَلَیْهِ
بِالصَّوْمِ فَإِنَّهُ لَهُ وِجَاءٌ”. صحیح البخاری، کتاب بدء الوحی، ج: ۷، ص: ۳٫ و صحیح المسلم، باب استحباب النکاح لمن …، ج: ۴، ص: ۱۲۸٫
(ای گروه جوانان! از شما کسیکه توانایی ازدواج
را دارد پس باید ازدواج کند، و کسیکه توانایی آنرا ندارد روزه بگیرد زیرا روزه برای
وی به مثابه سپراست “که از عمل حرام بازش میدارد”).
ازدواج نعمتی از نعمات الله متعال و نشانۀ
از نشانه های آن ذات بوده و نیازی از نیازهای زندگی میباشد که بوسیلۀ آن مصالح دین
و دنیا را متحقق می سازد، همچنان ازدواج وسیلۀ از وسایل ارتباط بین مردم بوده که بوسیلۀ
آن رابطۀ خویشاوندی و آرامش و محبت بین زن و شوهر متحقق میشود، طوریکه الله متعال فرموده
اند: ” وَمِنْ آیَاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَکُم مِّنْ أَنفُسِکُمْ أَزْوَاجًا لِّتَسْکُنُوا
إِلَیْهَا وَجَعَلَ بَیْنَکُم مَّوَدَّهً وَرَحْمَهً إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَاتٍ لِّقَوْمٍ
یَتَفَکَّرُونَ”. سوره الروم: ۲۱
(و از نشانههاى او اینکه از [نوع] خودتان
همسرانى براى شما آفرید تا بدانها آرام گیرید و میانتان دوستى و رحمت نهاد آرى در این
[نعمت] براى مردمى که مىاندیشند قطعا نشانههایى است).
ازدواج غریزۀ فطری و ارتباط محکم زندگانیست
که ذریعۀ آن الله جل جلاله نسل بشری را در مجال زندگی نگهداشته، عفت و پاکی زن و شوهر
را متحقق ساخته و برای آن، نظام روشنی را وضع نموده تا سعادت زوجین را تحقق بخشد و
همینگونه برای هرکدام آنها حقوق”ویژۀ” داده است. ازین جهت است که شرع بزرگ ما “مردم
را” به ازدواج تشویق نموده و میفرماید: ” وَأَنکِحُوا الْأَیَامَى مِنکُمْ وَالصَّالِحِینَ
مِنْ عِبَادِکُمْ وَإِمَائِکُمْ إِن یَکُونُوا فُقَرَاء یُغْنِهِمُ اللَّهُ مِن فَضْلِهِ
وَاللَّهُ وَاسِعٌ عَلِیمٌ”. سوره النور: ۳۲
(بىهمسران خود و غلامان و کنیزان درستکارتان
را همسر دهید اگر تنگدستند خداوند آنان را از فضل خویش بىنیاز خواهد کرد و خدا گشایشگر
داناست).
عبدالله بن مسعود رضی الله عنه میگوید:
(اگر از عمرمن، جز ده روز وقت دیگری باقی نمانده باشد و من توانایی ازدواج را داشته
باشم، از بیم اینکه در پیشگاه الله متعال مجرد محسوب نشوم، حتماً ازدواج میکردم).
امام احمد بن حنبل میگوید: مجردی در اسلام
نیست، اگر کسی ترا به مجردی دعوت نماید، در حقیقت ترا بسوی “آیینی” غیراسلام دعوت نموده
است.
آیا خواهان تجرد پسران و دخترانتان هستید؟
بسیاری پدران نا دانسته در تجرد پسران و
دختران خویش سهیم میباشند، چرا که با سختگیریهای خویش ازدواج را بار سنگینی میگردانند
که از خواستگاری و مقدمۀ خویشاوندی در امر مسکن وشرایط پذیرش این رابطه، آغاز شده و
در شب زفاف انجام می یابد، در حالیکه نمیدانند که با این کار خویش “ساحه را بر داماد
تنگ کرده” عوض اینکه داماد در فکر زندگی سعادتمند آیندۀ خانواده اش باشد ویرا زیر بار
دین غرق میکنند.
چقدر پدران به این نیاز دارند که متیقن
شوند که سعادت دختران شان در اسراف و ثروتمندی نیست بلکه سعادت “حقیقی آنها” احساس
نیک و شیرنی ای است که به ایمان می پیوندد.
چقدر پدران نیاز دارند که با عطوفت پدری
خویش درک کنند که کسیکه به خواستگاری دخترش می آید به ویژه در چنین ظروف و شرایطِ سختی
که جوانان به سر می برند که کار کم پیدا میشود، فیصدی بیکاران زیاد شده و حالت اقتصادی
به وخامت گراییده است، بگونۀ که اگر جوانی کار پیدا نماید، حقوقش کم، اجارۀ خانه بالا
وارزش اسعار پائین شده است. اگر “در چنین شرایطی” راه های ازدواج پسران و دخترانِ خود
را آسان نسازیم؛ نتیجۀ آن قابل درک است که همانا زندگی مجردی، بروز فتنه و بالا رفتنِ
میزان انحرافات و جرایم و انتشارآنها میباشد.
روانشناسان تأکید دارند که ازدواج زود هنگام
اگرچه ظروف مادی خلاف آن باشد، موفق ترینِ ازدواجهاست، زیرا “ازدواج” باعث آرامش روانی
و جسمی انسان میشود علاوه برینکه با ازدواج، دین کامل شده و منجر به عفت و پاکدامنی
“زن و شوهر” میشود، طوریکه پیامبرعلیه السلام مارا در مورد کسانیکه بخاطر حفظ عفتِ
شان ازدواج مینمایند، مژده داده است: ” ثَلاَثَهٌ کُلُّهُمْ حَقٌّ عَلَى اللهِ عَوْنُهُ
: الْمُجَاهِدُ فِی سَبِیلِ اللهِ ، وَالنَّاکِحُ الَّذِی یُرِیدُ الْعَفَافَ ، وَالْمُکَاتَبُ
الَّذِی یُرِیدُ الأَدَاءَ”. أبو عبد الرحمن أحمد بن شعیب بن علی النسائی، السنن الکبرى
للنسائی، ج: ۴، ص: ۲۸۷، تحقیق : حسن عبد المُنعم حسن شلبی، مؤسسه الرساله.
(برای سه نفر ازجانب الله متعال وعدۀ مستحکم
داده شده است که ایشانرا کمک نماید: مجاهد راه خدا، نکاح کنندۀ که خواهان “حفظ” عفت
است و مکاتبی که تصمیم پرداخت کتابتش را دارد).
